Onlangs had ik een gesprek met een expert met aanzien. Volgens het model van het bedrijf was hij via een development center en 360°feedback ‘gediagnosticeerd’ als een bekwame leider. En toch dacht hij dat er iets ontbreekt. Logisch en feitelijk lijkt dat niet zo, maar er knaagt iets. “Vind ik wel het juiste evenwicht tussen mens en taak?” vraagt hij zich af. Vooral privé merkt hij dat er iets mist.
Het gesprek verloopt moeizaam… op een bepaald moment lijkt het wel een intellectueel spel. Het gaat over het zoeken naar een antwoord. Over juist of fout. Over wat wetenschappelijk te bewijzen valt – of niet. We blijven zo een tijd doorgaan en vragen ons op een bepaald moment af waar het eigenlijk nog over gaat. De essentie is verloren geraakt.
Ons hoofd doet dat soms: het neemt ons op sleeptouw en leidt ons af van wat er werkelijk toe doet. En vaak brengt dat ons nergens. Ook niet in dit gesprek.
Pas wanneer ik hem vraag om even uit te zoomen – om zich open te stellen en niet elke zin onmiddellijk te analyseren, evalueren of van kanttekeningen te voorzien – komt er een kiertje openheid in zijn geest. Een voorzichtig begin van het durven niet-weten en stoppen met zoeken.
Even verloren durven lopen op onbekend terrein. Open durven laten. Zonder te willen analyseren en begrijpen. Zonder te sturen. Gewoon luisteren. Het stil laten zijn.
Geleidelijk komt er meer rust en ontspanning in zijn lichaamstaal. En plots herkent hij iets, ziet hij een verband – heel voorzichtig, want hij snapt het nog niet helemaal. Aan het eind van het gesprek zegt hij: “Ik weet en begrijp het niet helemaal, maar ik voel wel dat dit de juiste weg is.”
Soms vinden we onze weg door verloren te mogen lopen. Niet meer te zoeken en daardoor te kunnen ontvangen. Soms is het zo eenvoudig.
Misschien ben jij zelfs een beetje verloren gelopen in dit verhaal? Laat het verhaal dan maar los en neem je tijd om het prachtige gedicht hieronder te ontvangen.
We wensen je een inspirerende zomer, waarin je af en toe stopt met zoeken en mag ontvangen.
Ann
Eenvoud.
Hoe mooi de eenvoud soms kan zijn,
hoezeer zijn kracht het hart beroert,
toch wordt hij zelden gewaardeerd.
Die drang om naar de kern te gaan,
de zoektocht naar wat telt,
waar schone schijn en ijdelheid
meteen worden geveld.
Hoe mooi de eenvoud soms kan zijn,
hoezeer zijn kracht het hart beroert,
toch wordt hij dikwijls genegeerd.
Hij is niet flitsend en niet vlug,
maar koestert zich in rust.
De hang naar overvloedigheid
wordt schielijk uitgeblust.
Hoe mooi de eenvoud soms kan zijn,
hoezeer zijn kracht het hart beroert,
toch wordt hij te vaak onderschat.
Hij kost niet veel, levert niks op,
geeft niets om geld of macht.
Dat hij er is voor iedereen,
dat is en blijft zijn kracht.
Hoe mooi de eenvoud soms kan zijn,
hoezeer zijn kracht mijn hart beroert,
dat blijf ik graag bezingen.
Hij die me keer op keer vervoert
naar ’t hart van alle dingen…
A. Rivesta