“Spring” 1904 Philip Wilson Steer
De lente is in aantocht. We zien het in het groen dat zachtjes aan groener wordt. We voelen het aan de zonnestralen die ons verrassen door hun warmte. We horen het aan het vrolijke ochtendlied van de vogels. De dagen worden langer, er is meer licht.
Het ‘leven’ – dat nooit weg was – lijkt terug te komen. Stilaan opent de natuur zich. De kracht van ‘leven’… Levenskracht.
Wat is levenskracht? Dit thema kwam de voorbije weken regelmatig voorbij in gesprekken.
Is het die ‘drang’ die we voelen? De ‘doener’ in ons die van alles wil? Die wil groeien? Die vooruit wil? De ‘dromer’ die het maximum uit het leven wil halen? Die niet wil kiezen? … Of is het de ‘aanjager’ die zegt dat het beter kan? Dat het nog niet goed genoeg is… Misschien is het ‘de pleaser’ die nog meer wil doen wat van hem verwacht wordt…
Wie of welke drang voel jij in jezelf?
Wanneer je dit gevoel wat bewuster onderzoekt, besef je dat die drang meestal gaat over je relatie tot de buitenwereld. Over iets dat je vindt dat je zou moeten doen voor of van de anderen. Het voelt als een stuwende energie, een vurige energie, een overtuigende energie, een dwingende energie … Dat moet je gewoon doen, nu! Je hebt het gevoel geen keuze te hebben, soms zelfs ten koste van je eigen welzijn. Want er moet nog zoveel en je komt tijd en energie tekort.
Of is het dat diepe, fluisterende ‘verlangen’? Dat zachte stemmetje met woorden die voorzichtig komen piepen als krokusjes uit de grond. Dat stemmetje waar je misschien over twijfelt, maar dat zich steeds opnieuw laat horen. Verlangen dat uit je intuïtie voorkomt heeft een rustige, stevige kwaliteit. Het voelt niet als een strijd of opgave, het voelt als een zachte uitnodiging. Een rustige energie, een warme energie, een tintelende energie. Traag maar gestaag, organisch en vloeiend maak je keuzes, kleine dingetjes die je doet of opmerkt, als vanzelf… zonder verwachtingen.
Wat als ‘levenskracht’ betekent de kracht om dat fluisterend verlangen toe te laten? Er naar te luisteren en gehoor aan te geven?
Wat als levenskracht betekent de kracht om de doener, de dromer, de aanjager, de pleaser of een ander ‘stuk’ in onszelf bewuster en liefdevol te laten leiden vanuit ons innerlijk weten? En zo op zoek te gaan naar een andere manier van doen.
Als een vloeiende dans, meebewegen op een natuurlijk ritme dat als vanzelf komt als je afstemt op je intuïtie, geen ‘drang’, geen ‘kramp’, geen aangeleerde of ingestudeerde danspasjes.
In het begin voelt dit oncomfortabel, want je weet niet goed hoe dat moet. Zo verwoordde ook Henk het in een intervisiesessie. ‘Maar hoe werkt dat dan? Moet ik die drang en passie die ik altijd gevoeld heb en die mij zover gebracht heeft, dan loslaten? Als ik persoonlijk groei en hierdoor rust vind, kan dat dan wel samengaan met professionele groei en de energie die ik ken als vurig en direct? Als ik leef en werk vanuit die rust, dan val ik toch stil en kan mijn zaak niet meer groeien? Hoe kan dat ooit samengaan, rust en groei?’. Henk zou ermee aan het werk gaan en onderzoeken voor zichzelf hoe hij vanuit een rustige staat van zijn toch verder kan ondernemen en groeien, op een voor hem nieuwe manier. Hij is nieuwsgierig geworden.
Ook ik heb recent rond SeeHouse een ‘drang’ losgelaten. Een stuk van mij was onrustig. Wat ik doe vind ik heerlijk, elke ontmoeting is boeiend en vervullend. SeeHouse brengt nieuwe mensen en nieuwe vragen op mijn pad. Verlangens die stapje voor stapje realiteit worden. Maar toch? Was ik wel voldoende bezig om mijn droom te realiseren? Moest ik niet meer doen? Ik ging er nu toch eindelijk eens echt voor gaan of niet soms?! …
In een visualisatie oefening zag ik Elke, mezelf en diegenen die ons pad ooit gekruist hadden of nog zouden kruisen, dansen. Heerlijk voelde het. Hand in hand, blij en vrij, bewegen op een natuurlijk ritme. Het beeld verbaasde me eerst: ‘Dansen? Ik? Wij?’. Maar het maakte een diepe indruk, want het voelde zo fijn, zo warm en vervullend. Het liet en laat me niet meer los. Het inspireerde me.
Zo hebben Elke en ik een jaar na lancering samen besloten om in SeeHouse vooral te dansen…te dansen als in ‘vooringenomen concepten, verwachtingen of drang te laten zijn’, niets te moeten en gewoon te doen wat ons ingegeven wordt en wat goed voelt… organisch en vloeiend en vertrouwend op wat dat brengt… Dankbaar voor en omarmend wat op ons pad komt. Voelen waar onze goesting als vanzelf naartoe gaat en daarin actie ondernemen. En wat voelt dat ‘krachtig’, veel beweging zonder moeite. Het laat mij alvast toe om mijn ‘doener’ bewuster in te zetten, mijn hart open te houden en nog meer naar mijn intuïtie te luisteren.
‘Levenskracht’ danst hand in hand met ‘Levensvreugde’… Heerlijk.
Ann