De lente is nu volop daar, en we voelen de zindering in de lucht. Al wat tijdens de winter heeft kunnen kiemen, toont zich stilaan in vol ornaat. Het leven in ontvouwing, de zomer tegemoet.
Wijzelf – als deel van die natuur – voelen eveneens de drang om naar buiten te komen, letterlijk en figuurlijk.
Maar… misschien nog niet helemaal. Want ook wij zijn ‘leven in ontvouwing’.
Soms is er nog wat tijd nodig om oude delen in onszelf achter te laten, stukken die ons niet meer dienen voor wat de toekomst voor ons in petto heeft. Ze houden ons nog even gevangen vooraleer voluit onze verlangens uit te drukken en vorm te geven. En dan moeten we nog even wachten. Geduldig.
Dat vraagt ons om te vertrouwen in het proces. Vertrouwen dat alles wat gebeurt betekenis heeft.
Dat alle moeilijke situaties tekenen van groei zijn, als leermeesters. Niet zozeer problemen die opgelost dienen te worden, eerder gevolgen van de inherente wil en het verlangen van de natuur in ons die wil groeien.
Want één ding is zeker. Alles wat leeft sluit een deel in zich dat zichzelf wil worden – het kikkervisje dat tot een kikker uitgroeit, een rups tot de vlinder, een half mens tot één die heel is.
En zo zijn we allemaal onderweg om meer en meer vanuit onze essentie te leven. De cocon waarbinnen we ons veilig voelen, te verlaten. Niet plots in één keer, maar stapje per stapje. Ieder mens op zijn eigen natuurlijke ritme.
Zonder te forceren dus, want dat laat de natuur niet toe. We kunnen het gras niet laten groeien door er hard aan te trekken. We hebben het te voeden, licht en water te geven. Geduld en aandacht. Liefde ook.
Als we in weerstand gaan en situaties naar onze hand willen zetten, houden we de natuurlijke stroom tegen. Meestal onbewust, omwille van een dieperliggende bezorgdheid dat het buiten onze cocon onveilig is. Maar niks is minder waar, het is pas als we onze cocon durven verlaten dat we leren vliegen.
Dus kijk eens goed in jezelf. Welk stukje van je persoonlijkheid is klaar om getransformeerd te worden? Wat heeft je tot nog toe gediend, en houd je tegelijkertijd ook tegen? En hoe ga je daarmee om? Ga je er de strijd mee aan of krijgt dit stuk jouw liefdevolle aandacht?
Je wilt het misschien mentaal oplossen terwijl jouw systeem het nodig heeft dat dingen langzaam mogen uitdoven. Smelten in de warmte van je eigen hart.
Of ga zitten, nodig de stilte uit en laat ruimte om een persoonlijk antwoord te vinden. Wat dient zich aan uit de onbewuste lagen? Wat houdt jou momenteel nog gevangen en mag het licht van bewustzijn zien? Wat mag mee in de stroom van transformatie?
Laat toe wat gaande is, laat de uitkomst los, adem in het nu, vertrouw op het onbekende, laat je verrassen door het mysterie van het nieuwe dat verschijnt op de juiste tijd.
Zo leren we ons meer en meer overgeven aan de stroom van het leven. Als surfer op de golven. Soms ondergedompeld, en dan weer vol vertrouwen voortgestuwd door de kracht van de zee.
Vrij en vreugdevol, en vol leven.
Dansend op het ritme van onze ziel.
Elke.