Wat ik vaak tegenkom in mijn gesprekken is dat mensen moeilijke gevoelens ervaren en daar vanaf willen. Ze gaan er het gevecht mee aan en wijzen zo per definitie iets in zichzelf af. En zo gaan we als mens de strijd met onszelf aan, een strijd die we nooit kunnen winnen. De overwinning zit net in de overgave, het toelaten van wat zich aandient. Een zachte houding naar onszelf toe, om zo tot vrede te komen.
Ooit kwam ik een gedicht tegen dat dit zo mooi in zijn essentie verwoordt, en dat wil ik graag met jullie delen. Dus voor zij die zich herkennen, neem even de tijd, ga zitten en laat de woorden traag tot jou komen.
Here’s the bad news:
You can’t get ‘over’ a feeling.
You can’t get ‘past’ it.
You can’t release it.
You can’t let go of it.
You can’t transform or transmute it.
You can’t even heal it.
All these ideas come from the mind,
not the body, not the heart.
They are all subtle forms of violence,
sneaky ways of saying ‘no’ to a feeling,
aiming for its disappearance,
its death.
We learn to let go of ‘letting go’.
We stop trying to release.
We end the exhausting effort to heal.
Instead, we are present.
We offer a feeling our simple presence.
Our non-resistant attention.
Our love.
Here’s the good news:
In this field of presence
the feeling is no longer a problem,
an enemy, an aberration, a stain,
a block to freedom.
It is no longer ‘something wrong’. It is no longer ‘negative’.
It is no longer a threat.
It is no longer an unwanted child.
You are now its guardian, its protector,
its loving parent, its home.
And held lightly, in a still space of allowing,
the feeling stays for a while, or moves on,
or returns,
or never returns,
but either way,
you are healed from the need
to find healing elsewhere.
You do not heal feelings, you see,
they heal you, when you allow them
to guide you back
to your original Wholeness,
your loving nature,
your breath,
your place on this Earth.
– Jeff Foster