Ken jij ze ook, die autostrade in je hoofd? Je denken dat continu controle probeert te krijgen over verleden en toekomst.
‘Heb ik het goed gedaan? Naar waar leidt dit? Wat komt er nu?’
Je denken dat vasthoudt aan vormen, plannen en uitkomsten. Dat zich vastklampt aan overtuigingen, standpunten, argumenten. Het stuurt je leven en jij identificeert je met het verhaal dat het vertelt, met de doelen dat het wil bereiken. Dat resulteert in frictie in je leven, in jezelf en je relaties. Vermoeiend. Pijnlijk. Frustrerend. Beangstigend.
En af en toe weet je het allemaal niet meer. Je zit vast, voelt je machteloos. Een ideaal moment om te verstillen. De stilte op te zoeken en toe te laten. Naar binnen te keren. Want in de stilte ben je in het ‘NU’. In verbinding met jezelf en het leven. En precies daar, in het moment, komen dingen vaak aan het licht. Een inval, een nieuw inzicht, een frisse kijk, een onverwacht idee. Alsof iemand in een donkere kamer een lamp aansteekt.
Natuurlijk hebben we hiervoor ons denken nodig. Om geduldig open te staan, nieuwsgierig te observeren. Niets vastzetten, niets sturen, niets afdwingen. Geen voorkeuren of afkeuren. Onpersoonlijk. Neutraal. Je opent jezelf voor vernieuwing. En juist dan kan alles in een ander licht komen te staan, steeds helderder worden. Je volgt je ingevingen, maakt keuzes, laat los wat niet meer waar is, wat niet meer zuiver voelt of niet langer dient. Je observeert wat dat brengt. Zo geef je jezelf de ruimte om vrijer te leven, lichter en met meer souplesse.
Misschien klinkt dit voor jou als een passieve houding. Zoals ‘we zien wel’ of ‘alles komt vanzelf goed‘. Maar niets is minder waar. In ons drukke dagelijks leven is het juist een bewuste keuze. Het is iets dat je kunt oefenen en ontwikkelen: een levenshouding van verstilling en voortdurende openheid. Je laat het NU bewust zijn gang gaan, stelt jezelf open om te ontvangen. Het is jezelf toestaan dat er een nieuw licht op dingen kan vallen, dat je een ruimer perspectief kunt zien. Helderder dan ooit.
Misschien klinkt dit voor jou allemaal heel abstract, ver van je bed. Daarom wil ik een persoonlijke ervaring delen. Vorige week had ik een heel bijzonder gesprek. Over een thema dat al meer dan 10 jaar bij iemand diep verborgen en onbesproken was. Er was een verlangen om het te benoemen, maar het was bedolven onder mentale oordelen, emotionele ladingen en schaamte. Er was stilte nodig. Ruimte. Neutraliteit. Het thema werd uitgenodigd en kwam uit de schaduw op een onverwacht serene manier. Zo had ze het nog nooit verwoord. Zo had ze het nog nooit kunnen zien. Het werd plots haarscherp wat er achter verborgen zat en waarom ze deed wat ze deed. Ze had zich er nog nooit zo rustig bij gevoeld. Had niet gedacht dat dit mogelijk was. En dat moment toonde mij ook iets heel nieuw. Hoe neutraal en onpersoonlijk luisteren en aanwezig zijn, uitnodigt en openheid schept en anders is dan empatisch en liefvol luisteren en aanwezig zijn. Twee totaal verschillende energieën en kwaliteiten in de aanwezigheid van het moment, beide heel waardevol en zo aanvullend. Voor mij ook echt een openbaring. Ik voel me gezegend met dit nieuwe perspectief.
Zo lopen we allemaal ons eigen pad, zonder te weten wat de toekomst brengt of wat de eindbestemming is. Er is alleen dit moment en alles wat het ons laat zien. Durf je daarop te vertrouwen? Mag het licht meer stromen in jouw leven? Van moment tot moment. Leeg van plannen en verhalen. Een open ruimte voor het nieuwe. Vol inspiratie, vrij en licht.
Ann