“Ik ben er nog niet.” Een zinnetje dat ik regelmatig hoor in mijn praktijk. Misschien zeg of denk jij dat ook weleens?
Maar waar is “er” eigenlijk? Vaak hebben we een beeld van een bestemming, een mijlpaal die we moeten bereiken—soms heel concreet, soms vaag. Een promotie, een bepaald bedrag op de bank, work/life balans, een partner hebben, een leider zijn, charismatisch communiceren, … Wat betekent “er” voor jou?
En wat gebeurt er als je “er” bent? Denk je je dan gelukkiger, succesvoller, geliefder, tevredener, minder verloren, zekerder, meer in controle te voelen? Vaak koppelen we dat “er” aan een gevoel van verbetering of het wegvallen van iets negatiefs. Wat zou jouw “er” voor jou betekenen?
Toch kan die “er” ons misleiden. Het houdt ons gefocust op wat er nog niet is en – vaak onbewust – op wat we zelf nog niet (genoeg) zijn. Het duwt ons richting de toekomst, zet ons onder druk om harder te werken, meer te bereiken.
Wat een gedoe, die “er”. Wat een berg om te beklimmen. Een complexiteit die onderweg vaak leidt tot verdriet, frustratie of angst.
Vrijheid en vreugde lijken dan ver weg.
Maar net zoals we krokussen of narcissen niet uit de grond kunnen trekken om de lente te versnellen, kunnen we onszelf niet dwingen om sneller “er” te zijn. Alles heeft tijd nodig, een natuurlijk ritme—het leven én wijzelf. We zijn onderweg, altijd in beweging. Elke stap is nieuw en draagt bij. We voelen, we kiezen, we zetten de volgende stap. Geen rush, geen race.
In plaats van te duwen of te trekken, mogen we gewoon ons hart en onze voeten volgen. Doen wat goed voelt, niet omdat we “er” móéten geraken, maar omdat het nu de juiste stap lijkt. En dan: even stilstaan, genieten, integreren en voelen wat de volgende stap is.
Net zoals de eerste krokussen voorzichtig boven de grond piepen, mogen wij ook de tijd nemen om rond te kijken, te ontdekken wat er is. Openstaan, observeren wat het met ons doet, reflecteren op wat ons roept. Er zijn vele wegen, vele mogelijke eerste stappen. En als je klaar bent, zet je die eerste stap. Wat daarna komt? Dat zie je dan wel.
Er is misschien nog één valkuil: als we écht ons hart willen volgen, is de eerste stap vaak niet de meest makkelijke. Juist dán mogen we mild zijn voor onszelf en onszelf tijd geven. Tijd om te voelen, in kleine stapjes te denken en moed te verzamelen.
Wat als je die “er” zo klein zou maken als de eerstvolgende, haalbare stap op jouw pad? Niet meer, niet minder.
Het volgende gedicht van David Whyte inspireert me hierin persoonlijk al heel lang, misschien ook jou?
Start close in,
don’t take the second step or the third,
start with the first thing close in,
the step you don’t want to take.
Start with
the ground you know,
the pale ground beneath your feet,
your own way to begin the conversation.
Start with
your own question,
give up on other people’s questions,
don’t let them smother something simple.
To hear
another’s voice,
follow your own voice,
wait until that voice
becomes an intimate private ear
that can really listen to another.
Start right now
take a small step
you can call your own
don’t follow
someone else’s heroics, be humble and focused,
start close in,
don’t mistake that other
for your own.
Start close in,
don’t take the second step or the third,
start with the first thing
close in,
the step you don’t want to take.
David Whyte – Start close in