Dit beeld past helemaal bij een krachtige metafoor die ik onlangs tegenkwam: Het leven is geen treinreis met een vast eindstation en strakke rails om te volgen. Het leven is eerder een zeilreis, waar we met onze boot een koers willen varen, maar waar steeds opnieuw de natuurelementen die koers beïnvloeden. Ze nodigen ons uit om bij te sturen, ons aan te passen aan wat in het moment nodig is.
Klinkt goed en logisch niet? En toch soms zo lastig. Tijdens een coachingsessie formuleerde iemand het (toevallig of niet) als volgt:
‘Ik ben van mijn trein gestapt Ann, maar vind het een beetje oncomfortabel, onwennig. Ik ben nu zoekend. Ik experimenteer. Maar mijn innerlijke stemmetjes blijven. Is het wel goed genoeg? Ben ik wel goed bezig? Wat vinden anderen van mijn nieuwe ik?
Ik weet echter diep van binnen dat dit klopt. Dat dit beter is voor mij. Ik ben rustiger, adem dieper, spreek trager, kan meer genieten, voel me blij. Ik ben minder afgesloten en reik terug uit naar het sociale contact dat ik nodig heb.
Ik voel me ook minder geleefd en minder volgend wat anderen van mij verwachten. Ik weet nu weer waar ik een stukje ziel heb opgegeven en wat ik moet doen om mij opnieuw blijer en gelukkiger te voelen.
Toch ben ik soms bang, die trein was gemakkelijk, ik leek alles meer onder controle te hebben. Ik leek meer resultaat te halen, allez, resultaat in de zin van dat ik constant aan het doen was en op korte termijn resultaat haalde, maar wat op lange termijn? En soms denk ik: wat als ik er ooit terug op wil, op mijn trein, is hij dan al niet gepasseerd?’
Groeien in persoonlijk leiderschap gaat gepaard met heel wat groeipijnen en vooral ook veel onzekerheid. Momenten waarop je ‘het’ niet meer ziet zitten. Momenten waarop je ‘het’ niet meer weet. En wat is ‘het’ dan natuurlijk hé ;-). En die onzekerheid hebben we toe te laten, ze te voelen en te ervaren. Ze waar te laten zijn.
Net op dat moment aanvaarden we de uitnodiging van het leven. We ontspannen in wat er is en daardoor komt er ruimte. Ruimte om open te staan. Open te staan om de boodschappen van het leven te ontvangen en te beluisteren.
Zo ontving ik zelf vorige week een boodschap die ik al vaker kreeg, maar die ik steeds met goeie redelijke argumenten heel snel parkeerde. Voor het eerst liet ik de uitnodiging binnen. Voor het eerst liet ik het zaadje toe. Bijzonder en spannend. Vooral omdat ik met dat zaadje ook al gelijk het resultaat los te laten heb. Misschien groeit het zaadje uit tot iets moois en misschien ook niet. Dat is helemaal oké. Ondertussen ga ik het zaadje koesteren en de zomer gebruiken om het verder te laten aarden.
Elke en ik wensen jou een heerlijke zomer. Eén waarin je kan ontspannen om zo het leven en waartoe het je uitnodigt wat meer te beluisteren. Af en toe van de rails te komen en op je zeilboot te stappen, vloeiend en open. Wie weet wat komt er op jouw pad.
Ann