Wanneer mensen in mijn zetel belanden, is de vraag achter de vraag altijd een verlangen naar rust. Logischerwijs is een gevoel van on-rust de aanleiding om op gesprek te komen.
Vaak wordt rust vertaald als een ‘afwezigheid van activiteit’, en denken we dat vakantie of een tijdje niks doen alles oplost. Dit kan tijdelijk helpen, maar we nemen steeds onszelf mee. We kunnen ons niet fysiek verplaatsen en ons hart en hoofd thuislaten (al zouden we dat af en toe wensen).
En dus gaan we kijken, wat brengt nu precies die onrust teweeg? Welke gedachten hebben we over die persoon of situatie, welke interpretatie geven we eraan (hoofd)? Welk gevoel wordt hierdoor aangeraakt (hart)? In hoeverre kunnen we dit gevoel toelaten?
Want het zit in de manier waarop we met dat gevoel omgaan die bepaalt of we rust vinden of niet.
We neigen er in eerste instantie een gevecht mee aan te gaan. We denken dat we iets niet goed doen of dat anderen de schuld zijn. Vanuit die gedachte gaan we het dan ook willen oplossen door onszelf te verbeteren of de anderen/situatie te veranderen. Hoe je het ook draait of keert, we willen ervan af.
Maar op die manier houden we het net in stand, want we gaan de strijd aan met iets dat aandacht vraagt. Het zijn stukken in onszelf die herkend en erkend willen worden, gehoord en gezien.
Neem nu het feit dat jullie deze ‘rooms with a view’ ontvangen in oktober in plaats van september. Allemaal stukjes die tijdens de voorbereiding één voor één hun stem lieten horen. Zo was er het stukje dat bezorgd was over het feit dat het wel diepgaand genoeg zou zijn, of misschien net té serieus. Iets in mij wou ook niet betuttelend overkomen, laat staan ‘te sturend’. Eéntje wierp zich op om te zeggen dat het misschien niet meer nodig was of eerst rust moest vinden om iets zinvols te kunnen schrijven. Allerlei stemmen die zich lieten horen alvorens in actie te komen (ook beter gekend als uitstelgedrag ;-)).
En dus hebben we het hart te betrekken. Liefdevol aanwezig blijven bij wat zich aandient.
Bij SeeHouse spreken we over groei in emotionele maturiteit. Dat wil zeggen dat we een volwassen houding aannemen ten opzichte van onze emoties. Als volwassene (grote Elke) verantwoordelijkheid nemen over de kindstukken in onszelf (kleine Elke). Moeder of vader zijn van ons innerlijke kind. Oude emoties in onszelf toelaten, zonder oordeel. Laat staan ze te fixen of projecteren.
Dat is transformatie, zo groeien we. Niet de ogen sluiten maar kijken. En zo gaandeweg onszelf leren kennen, door-zien, in-zicht krijgen, ons eigen see-house bouwen. Op die manier worden onze acties minder bepaald door de ruis van emoties, en leren we op een meer gepaste manier een antwoord bieden op de omstandigheden van het moment. De ruis verdwijnt en er komt helderheid.
Ik zeg niet dat het de gemakkelijkste weg is, maar wel de meest duurzame. Stap per stap.
De beloning is dat we zo gaandeweg meer gemoedsrust ervaren. De gemoederen bedaren en we komen meer in contact met onze aangeboren vitaliteit. Geen ongebreidelde energie, maar één die vertrekt vanuit een innerlijke stuwkracht en een heldere gerichtheid heeft. Weet waar het naartoe gaat, éénpuntig en doelgericht. Onze essentie.
Een inzichtvolle en kleurrijke herfst toegewenst!
Elke.