Het is al weer bijna winter. Donkere dagen. De natuur lijkt wat stilgevallen. Rottende, kleurloze bladeren op de grond, kale takken, koude temperaturen, niets dat groeit of bloeit. Er gebeurt schijnbaar niets. En toch…
De natuur maakt zich in de diepte klaar voor de lente. De voedingsstoffen worden onder de grond verzameld en door het water naar de wortels gebracht. In stilte levensenergie opdoen, groeikracht verzamelen voor de lente.
In ons ‘bedrijvige’ leven vergeten we vaak dat ook wij een deel zijn van de natuur met haar natuurlijk ritme.
De laatste weken hoorde ik tijdens coachings meerdere keren ‘Als ik niets doe, voel ik me niet goed. Dan word ik onrustig. Dan voel ik me schuldig. Dan denk ik aan alles wat ik nog moet. Ik moet toch het maximale uit mijn dag halen. Ik moet me toch nuttig maken. Ik moet mijn to do lijstje toch afwerken…’ Wat zeg jij zoal tegen jezelf op momenten dat je vertraagt of stil valt?
Onze persoonlijkheid verwacht meestal van alles van ons. Maar wat met onze diepere verlangens? Met onze levensenergie en groeikracht? Nemen we voldoende rust om te luisteren naar dat fluisterende stemmetje in onszelf? Naar de antwoorden die het voor ons heeft? Gunnen we ons de tijd om de spanning in onszelf te bevragen: ‘Wat klopt voor mij of niet?’.
Deze week had ik hierover een heel bijzonder gesprek met Greet. Ze voelde haar verlangen naar ‘rust’, als een soort innerlijke kracht, maar het was toch niet helemaal helder. Want hoe paste dat bij haar overtuiging om het maximum uit het leven te halen?
Ze voelde dat er meer achter zat, maar raakte er niet bij. We namen onze tijd en vertellend over belangrijke momenten in haar leven kwam ze dichter en dichter bij haar essentie. Wat brengt het leven steeds weer op jouw pad? Waartoe nodigt het leven jou keer op keer uit? Wat komen mensen werkelijk bij jou halen, steeds opnieuw? Haar gezicht kreeg af en toe een warme gloed, haar ogen een twinkeling. Ze voelde het, maar kreeg het niet verwoord. Ze durfde het niet verwoorden. ‘Wat voel je dat zo groots is dat je het niet durft zeggen over jezelf?’, vroeg ik. ‘Ik weet het niet Ann, zeg jij het maar’. Dat zou dus niet gebeuren ☺️. We zetten ons gesprek verder. Ze koos passende beelden bij de uitnodiging die ze voelde, bij haar diepere verlangen. Plots kon ze iets onder ogen zien. ‘Ik leef geremd’, zei ze, ‘ik hou me voortdurend in’, het verdriet kwam en mocht er zijn. Wat is dan jouw uitnodiging van het leven? ‘Vertrouwen, overgave’. Wat komt er dan vrij? Wat breng je dan als vanzelf in de wereld, helemaal moeiteloos? ‘Mijn stem, mijn kennis, mijn intuïtie, mijn… wijsheid’. Ze straalde. Ze voelde het. ‘Ik weet het’ zei ze. ‘Ik voel het ook aan mijn lijf wanneer ik mijn wijsheid toelaat en wanneer niet. Wanneer ik er durf staan of wanneer ik me terugtrek’. Er waren geen woorden meer nodig. Ze vertrok met een helder geworden innerlijke kracht, nl. Wijsheid. En met de vraag hoe ze stilaan meer van daaruit kan leven en werken. Dat zou ze rustig, ‘op haar eigen’ verder laten bezinken, vertrouwend dat het antwoord zich wel zou tonen, zonder hard te moeten werken. Daar kon ze wel wat mee.
De winter nodigt ons allemaal uit om meer te rusten. Meer te slapen. Te vertragen. De stilte op te zoeken. Meer ‘op ons eigen’ te zijn zoals Greet het verwoordde. Ruimte te geven aan vragen en antwoorden die opborrelen diep binnenin. Zo verzamelen we kracht voor de lente. Zo ontdekken we misschien net als Greet onze uitnodiging van het leven. Horen we misschien een fluisterende intuïtieve stem die ons een warm gevoel en vertrouwen geeft. Een stem die ons verbindt met onze unieke kracht. Zo doen we levensenergie op. En wie weet planten we zo misschien wel een zaadje voor de lente.
Ann