‘De kern van alle dingen is stil en eindeloos’
Felix Timmermans
Een zinnetje dat al wekenlang in mijn gedachten opduikt. Ik vind het mooi. Zo veelzeggend en zo helder. En eenvoudig tegelijk.
Het resoneert met wat zich afspeelt in mijn leven. Hoe het woelig en chaotisch kan zijn in de buitenwereld en tegelijk zo stil vanbinnen. De stilte in het oog van de storm.
Ik las er over en ik wist ervan. Ik trachtte die plek te bereiken. Hoe meer ik probeerde, hoe minder het lukte. Hoe meer ik me verzette tegen de emotionele chaos, hoe meer ik erin verzonk. Hoe meer ik alles probeerde te begrijpen, hoe onduidelijker alles werd. Hoe meer ik mijn wereld probeerde te controleren, hoe machtelozer ik me voelde.
Tot ik me overgaf. Al het gene wat ik liever niet wilde, ‘gewoon waar’ liet zijn. Ja, het mocht er zijn. Zonder meer. Punt. En daar, in die overgave gebeurde iets heel bijzonders.
De woorden stokten. En als ze toch kwamen, dan voelde ik dat ze niet echt klopten. Mijn hoofd probeerde nog.
De tranen droogden op. En als ze toch kwamen, dan voelden ze geforceerd. Mijn oude emotionele patronen probeerden nog.
Mijn daden vielen stil. En als ik toch probeerde te controleren, dan leidde dat tot niets. Mijn doener probeerde nog.
Ik bevond me op een heerlijke en eerlijk gezegd tegelijk bevreemdende plek. Stil en toch vol leven. Er binnenin aanwezig en tegelijk toeschouwer. In rust en tegelijk sensitief. Het voelde als thuiskomen in mezelf. Het is thuiskomen in mezelf.
Een coachee verwoordde het recent in het eindgesprek van een traject als volgt: ‘ik heb geleerd dat ik helemaal geen gebrek aan zelfvertrouwen heb, dat ik gewoon wat ver stond van mezelf. En dat groei eigenlijk pas mogelijk is als ik eerst mezelf aanvaard. Ik leerde dat de persoon die ik onder alle beschermingslaagjes ben, heel ok is, dat ik die graag heb en waardevol vind. Mijn obsessief malen ‘s nachts en intense gevoelens van onzekerheid gaan bijvoorbeeld pas weg als ik het even gewoon laat gebeuren in plaats van ertegen te vechten en mezelf boos toe te spreken. En hoe me dat lukt om meer bij mezelf te zijn? Eigenlijk door hele kleine dingen. Door met mijn handen te strelen langs de grassen in mijn tuin. Door met mijn zintuigen in te tunen op wat er is. Door meer tijd te nemen om bij mezelf te rade te gaan, écht te luisteren naar mezelf. Dit alles maakt mij een completer mens en daar ben ik dankbaar om’. Ook zij kwam thuis in zichzelf.
De donkerdere maanden die komen zijn een gelegenheid om meer naar binnen te gaan, letterlijk en figuurlijk. Tijd te maken en te nemen voor en met jezelf.
En als je wil, je open te stellen, open voor wàt er ook komt. Zelfs datgene wat je misschien liever niet wil. Je zou wel eens heel verrast kunnen zijn van de ervaring. Want de kern van alle dingen is stil en eindeloos.
Ann