Balans. Een woord dat in coachings vaak de revue passeert. En de frustraties, verdriet en zelfs angst die samenhangt met de afwezigheid ervan. Want als er balans is, dan pas is er rust. Dan zal alles goed en ok zijn. Ons hoofd maakt er een voorwaarde van, iets om naartoe te werken, naar te streven, hard ons best voor te doen … Werkt dat zo?
Ik las ooit dat ‘balans het kortstondige moment is tussen periodes van onbalans’. Bijzonder verrijkend vond ik dat. Balans, een kortstondig moment… een ervaring die er even is en vervolgens zo weer weg kan zijn. Het is geen staat, geen toestand. Geen oplossing om hard naartoe te werken. Geen betere manier van leven.
Is ‘het leven’ a priori niet een dynamisch gegeven? De natuur die voortdurend in beweging is. De seizoenen. De levensjaren. Het verloop van de dag. Een continue stroom van verandering, chaos en frictie en daartussen momenten van rust en balans.
Zo nemen we momenteel afscheid van de zomer, voor de meesten ook van de vakantieperiode. Lastig vind ik het zelf. Alsof in de zomer en op vakantie alles (meer) rustig en in balans was. En dat vakantiegevoel zijn we meestal snel weer kwijt want we stappen terug op onze trein, vervolgen onze race. Zoals een coachee het deze week formuleerde… “ik word weer geleefd en ik wil dit niet, hoe los ik dit op?”. Vaak worden dan goeie voornemens en grote plannen gemaakt. Groot in de zin dat ze best veel moeite en energie vragen om in te passen in het dagelijkse leven. Ken jij ze ook? Wekelijks naar de yoga. Twee keer per week gaan wandelen. Elke dag in een boek lezen… Lijkt in eerste instantie niet zo groots, maar toch vraagt het veel inspanning….En dan lukt het vaak ook niet, met teleurstelling, frustratie en opgave als gevolg. We maken ‘balans’ afhankelijk van wat wij doen, van wat wij ondernemen. En als het niet lukt, zijn we kwaad op onszelf of verdrietig. ‘Hoe triest dat ik mij vastklamp aan twee keer wandelen per week en zelfs daar niet in slaag’ zei dezelfde coachee.
Wat als we eens niet denken dat we iets moeten oplossen? Dat we er niet al onze wilskracht tegenaan moeten gooien? Wat als we gewoon aandachtig zijn in de kleine momentjes? Ze met ons hele wezen ervaren. De herfstzon voelen op onze huid. De geur van koffie ’s ochtends. Het geluid van de regen. De dauwdruppel op het gras. De creaties van de wolken in de lucht … Telkens open, fris en nieuw in het moment? Kleine ‘pauzetjes’ binnen de race van de dag. Daar moeten we niet hard voor werken, alleen er bij zijn. Met volle aanwezigheid genieten van die kleine kortstondige momentjes van balans en rust.
Ann
Balans
