Een tijdje geleden las ik deze uitspraak, en stelde vast dat ze me op één of andere manier raakte. Ze liet me niet los, en ondertussen heb ik begrepen waarom.
Voor mij gaat de betekenis over het ten volle deelnemen aan het leven. Het leven in zijn lelijkheid… en in zijn schoonheid. Het leven met zijn moeilijkheden, én zijn gemakkelijkheden. Het leven met vallen, en het leven met opstaan.
Het durven blijven bij alles wat zich aandient, en de noodzakelijkheid daarvan inzien. Noodzaak omdat we zonder de confrontatie geen groei kennen, en we slaafs in het cirkeltje van onze persoonlijkheid blijven hangen. Daar is geen vrijheid mee gemoeid.
Een diamant krijgt zijn schittering door weerstand, door wrijving. En dat is voor ons niet anders.
Ons leven is geen aaneenschakeling van geluksmomenten, en al goed ook. Geluk is niet maakbaar, het is ontwikkelbaar. We hebben geleerd te geloven dat het afhankelijk is van externe omstandigheden, en neigen het dus daar te zoeken. Maar het is een innerlijke weg. Ons geluk is er al en is eigen aan onze essentie, het is een innerlijke stroom van gemoedsrust.
We hebben in te zien en te begrijpen dat we die essentie als kind hebben om-wikkeld vanuit overleving, vanuit bescherming van onze kwetsbaarheid. Het zijn die patronen die onze onrust veroorzaken en gemoedsrust in de weg zitten. Willen we terug contact met dat vrije, vitale en levenslustige kind vol verwondering, dan hebben we ons vrij te maken van onze wikkels, te ont-wikkelen wat ons weerhoudt van het contact ermee.
We hoeven onszelf niet beter te maken, we hoeven enkel los te laten wat ons hart blokkeert. Want daar zit het geluk, daar zit de nectar.
En dat is de reden om erbij te blijven, te blijven bij alle emotionaliteit die naar boven komt. Het zijn oude stukken en patronen die zich aandienen om geheeld te worden. Door ze te begrijpen, te herkennen en erkennen komen we er los van. Zolang we ze wegduwen of de strijd mee aangaan, blijven ze zich aandienen. Keer op keer.
Een manier om dit doen is door stil te worden binnenin. Bewust uit de drukte te stappen en stilte toelaten. En kijken wat er gebeurt, vanuit een kinderlijke nieuwsgierigheid. We denken allemaal te weten wat we willen, maar als we stil worden en onszelf bevragen, kunnen we al eens verrast worden.
En dat vraagt moed, wakker zijn ook. Ons niet laten meeslepen in het verhaal en de emoties die het oproept. Maar vanuit een mildheid kijken wat mag achtergelaten worden. Om zo iets nieuws te verwelkomen. Trans-formatie vraagt overgave.
Dus zet je wezenlijke aan, wees aan-wezig. Wees erbij als je leeft, en open zo je leven.
Elke.