Heb je ooit al eens tegen jezelf gezegd “Ik moet dat loslaten”? Of anderen horen zeggen? Ik heb het al veel tegen mezelf gezegd. Heel veel. We willen allemaal wel eens een gedachte, een emotie, een gedrag, een persoon…LOSLATEN.
Mijn ervaring is ondertussen dat hoe meer je wil loslaten, hoe minder dat lukt. Integendeel, het lijkt alleen maar erger te worden. Iets loslaten blijken we niet onder controle te hebben. We komen er niet met wils- of daadkracht, goedbedoelde tips of tricks of van alles te gaan doen. Het is immers geen mentale beslissing en het vraagt geen actie. Want er valt niets op te lossen, er is niets mis. Niet met jou, niet met de ander, niet met de situatie. Eigenlijk dient er niets losgelaten te worden.
Het gaat eerder over een manier van kijken en afstand nemen. Helder(der) zien. Je bewuster worden van wat er speelt door afstand te nemen en te observeren hoe je gedachten een werkelijkheid creëren, met de bijhorende emoties en gedragingen als gevolg. Niets meer, niets minder.
Jazeker, “perceptie is realiteit” want wat je percipieert bestaat in jouw ervaring wél echt. Echter, perceptie is niet noodzakelijk “waarheid”. Perceptie is de kleur die jij eraan geeft. En laat dat nu de essentie zijn van mens-zijn. Dat is hoe we als mensen in mekaar zitten, het is een poging om de wereld eenvoudiger te maken. En dat mechanisme kunnen we niet controleren.
Dus hoe minder controle we willen uitoefenen, hoe minder impact onze gedachten en gevoelens op ons hebben. Er is het klotsen van de golven aan de oppervlakte én de stille diepte van de oceaan. Als we dit helder zien, ervaren we meer rust .
Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ja, dat weet ik. Ook uit ervaring. Als ik helemaal vastzit in mijn gedachten of emoties, neig ik mij erin te verliezen. Meestal geraak ik in de vicieuze cirkel van zelfveroordeling, wat zeker niet helpt.
En af en toe heb ik ook heldere momenten, momenten waarbij ik vanuit de observator het klotsen van de golven waarneem. Plots wordt alles relatief en neutraal en voel ik meer rust in mijn lijf. En daar gaat het evenzeer om: de acceptatie dat het van moment tot moment anders kan zijn. Soms kunnen we proeven van de diepte van de oceaan en plots is het dan weer weg. Ook dat is ok.
In de natuur zijn, helpt mij om bij die stille, neutrale plek in mezelf te komen. Om te ervaren dat er niets mis is of opgelost moet worden. Wat help jou om met die plek in jezelf in contact te komen?